ضربان قلبم و به چه تندی میزد
نگاهم دوخته به ریلهای قطار
قطاری که صدای بوقش دیدار بود
و شوقی که دم از دیدن یارم میزد
صدایی سرفهایم دیگر به گوش نمیرسید
حتی ریهایم هم این بار
نفس کشیدن را برایم اسان کرده بود
و چه انتظاری...برای دیدار
و چه دیداری......
یاد سهراب
وچه اندازه تنم هوشیار است .....دورها اوایست که مرا می خواند
همه با عشق به دیدار یار میرفتند و من
چه با تنش ..چه با اشوب... و چه پر اظطراب
لحظه دیدار.....
نفسهایم سنگین
سرفهایم بلند
روی نیمکت بیمارستان
همه در پارک در بوستان در ....
یار من در بیمارستان انتظار میکشید
ارام باش...هیسسسسسسسس
تنها کلمه ای که از شنیدنش ارامم میکرد
و ارامشی که میدانستم فردا به پایان میرسد
و دیدار که با اشک خداحافظی همراهی میکند مرا
وقتی سرم بر روی شانهایش بود ..نتوانستم
گله از خدا... تمام صورتم از اشک پر.... و پنهان کردن اشک از مردم
اه ه ه ه ه ه ه ه ه
من و او در آغوش هم
من مست ارامش در اغوش او... و او مست ارامش من در کنار او
وقتی چشمانم را باز میکردم با لبخندی همراهی میکردم بیداریش را
اذان موذن در شهر بهشت ...در شهر اقا رضا
خندهای منو او به مردمی که بودن در صف برنج
خندهای از صوتیهای من
خندهای از خوردن اشترودل
عاشق خندهایش هستم ..عاشق ارامش او
عاشق تنه های بعد از حرفهای بی ربط من
ولی درونم پر از گریه
با دیدن طلوع ...
و چه معصومانه نگاهای او
که میدانست وقت رفتن است
ضربان قلبش به گوشم اشنا بود
دیگر دلقک بازهایم فایده نداشت
نمی خندید
سکوت...سکوت....سکوت
سکوتی پر از فریاد و نا سزا شاید به من..شاید به طلوع افتاب شاید به خدا
میدانست وقت رفتن است
دوست من تنهایی فریاد میزد وحییییید وقت رفتن است
دیر شد
رفتن دستم را میکشید و با خود میبرد ....با هزاران التماس برگشتم
نگاهش به سنگ فرش بیمارستان بود و در وهم
صدایش نکردم ..چند لخظه من در وهم او
و تا نگاهش به من دوخته شد...
با نگاهم گفتم عاشقت هستم ..
و من و تنهایی سوار بر قطار
این بار نه صدای صوت قطار از دیدار میگفت
و نه انتظاری بود
قطار به جایی میرفت که سکوت بود اشفتگی و دوری...
(تمام دل نوشتهای من با تمام تنهایش برای تو ..برای تویی که خود من هستی)
تکه های سوخته